Deze dagen zijn vol met afscheid nemen in vele vormen. Vrienden en familie telefoneren en mailen nog even of het gedag zeggen en succes wensen komt mee met donaties voor het goede doel. Het ontroert me zoveel medeleven te ervaren. Afscheid van 2008 sluit ook het jaar af dat voor mij zo vaak in het teken stond van de voorbereiding op mijn Tour d’Afrique. Het spijt me indien ik misschien iets te frequent over dit onderwerp gesproken heb, maar ik bemerk - gezien bovenstaande - daarmee wel duidelijk te hebben gemaakt dat deelnemen voor mij heel belangrijk is. Afscheid nemen en zoveel steun en belangstelling krijgen is mooi.
Eén afscheid grijpt me bijzonder aan. Gisteren hebben we plotseling te horen gekregen dat mijn moeder echt niet meer beter zal worden. Ik kijk meer dan ambivalent tegen mijn vertrek aan, want met dit nieuws is het aanstaand afscheid van haar misschien wel een definitief afscheid. Ik heb er niet eerder zo uitgebreid over geschreven, maar de keus tussen wel of niet vertrekken of de mogelijkheid eventueel de tocht af te moeten breken, slingert me heen en weer en is een aanzienlijk deel van de beren op de weg. Ik vind het moeilijk mijn vader, broer en zussen achter te laten in deze situatie waarin juist extra aandacht nodig is. Iedereen bekommert zich om mijn ouders en dat moet nu door één mens minder gedragen worden. Een mens die voor zijn plezier een fietsreis maakt waar hij zo lang naar uitgezien heeft. Ik wens dat het nog een aantal maanden goed gaat met mijn moeder en dat ik haar weer persoonlijk kan begroeten aan het einde van de reis.
Eén afscheid grijpt me bijzonder aan. Gisteren hebben we plotseling te horen gekregen dat mijn moeder echt niet meer beter zal worden. Ik kijk meer dan ambivalent tegen mijn vertrek aan, want met dit nieuws is het aanstaand afscheid van haar misschien wel een definitief afscheid. Ik heb er niet eerder zo uitgebreid over geschreven, maar de keus tussen wel of niet vertrekken of de mogelijkheid eventueel de tocht af te moeten breken, slingert me heen en weer en is een aanzienlijk deel van de beren op de weg. Ik vind het moeilijk mijn vader, broer en zussen achter te laten in deze situatie waarin juist extra aandacht nodig is. Iedereen bekommert zich om mijn ouders en dat moet nu door één mens minder gedragen worden. Een mens die voor zijn plezier een fietsreis maakt waar hij zo lang naar uitgezien heeft. Ik wens dat het nog een aantal maanden goed gaat met mijn moeder en dat ik haar weer persoonlijk kan begroeten aan het einde van de reis.
3 opmerkingen:
Hi Edvard,
Nogmaals heel veel succes met je tocht door Afrika.
Probeer ervan te genieten want de tijd gaat snel, soms te snel.
Lieve groet, Elsbeth
Hi Edvard,
Je zult wel druk zijn met alle laatste dingen, praktische en familie- en vriendenzaken. Ik vind het knap dat je je eigen hart volgt om deze uitdaging aan te gaan en ga zeker volgen hoe je het vergaat. Heel veel succes met alles, maar vooral veel genietplezier. Neem af en toe echt even 5 seconden extra om je te realiseren welk avontuur je meemaakt. Want ook tijdens zo'n avontuur zal alles soms te snel aan je voorbij gaan. Heel veel succes en pas je ook een beetje op jezelf? Ik ontmoet je graag weer als collega later dit jaar....maar denk daar nog maar even niet aan.
Lieve en toitoi-groetjes
Irene
Goede reis, Edvard! Ik kan me voorstellen dat het nieuws over je moeder tot ambivalentie leidt, ja - niet makkelijk. Ik zit nu in dezelfde situatie, maar mijn moeder mankeerde vorig jaar om deze tijd, toen ik op het punt stond om te vertrekken, gelukkig nog niets. Ik zou er niet aan moeten denken op dit moment lang van huis weg te 'moeten'. Sterkte ermee - en ik zal je weblog nauwgezet gaan volgen, ik zie ernaar uit!
Louise
Een reactie posten