NOORDOEWER

Het landschap verdroogt nu zienderogen en de bergen kennen een grote verscheidenheid aan verschijningsvormen. Ondanks dat ze dicht bij elkaar liggen, lijken ze van verschillende samenstelling. De zon werkt mee aan de verschillende kleuren. De wegen zijn nog steeds moeilijk te berijden en af en toe strand ik in het grind. Het land wordt ook steeds leger; er is amper nog een boerderij of huis in zicht. Wel op de meest onwaarschijnlijke locaties een lodge of een ander toeristisch onderkomen. We eindigen de eerste dag in Betta. Het blijkt hoofdzakelijk een verlaadstation voor vee te zijn. Naast een tankstation bevindt zich onze camping. De autoparkeerplaatsen zijn voorzien van een afdakje, dat ook dienst kan doen als uitkijkplatform. Op één ervan leg ik mijn matje en slaapzak en breng er de nacht door onder de blote sterrenhemel. Het nachtelijke gedraai wordt er een stukje plezieriger op.

Uit het alom aanwezige gras steken een paar springbokkies hun alerte kopjes. Ze zien voor het eerst van hun leven een ligfiets en vergeten van verbazing waarom ze springbokkies heten. Verderop dartelen twee jakhalzen over de weg en in de verte loopt nog een koppeltje struisvogels. Verder is het vandaag gewoon doorfietsen. Gelukkig zijn de omringende luchtdeeltjes met grote haast op weg in dezelfde richting als wij en de weg wordt ook iets beter. We steken een bergpas over en slaan af bij Helmeringhausen; alweer zo'n oord in het niets. De hoeveelheid huizen is er precies genoeg om het meervoud van de plaatsnaam te rechtvaardigen. Verder is er een hotel, tankstation annex garage en een general store, welke zijn naam alle eer aandoet. Vanaf hier zijn er ineens verdacht veel grote krekels op de weg. Ik probeer ze zoveel mogelijk te ontwijken, maar de auto's doen dat niet. De krekels verorberen hun doodgereden soortgenoten midden op de weg en zijn daarmee bij de volgende passerende auto zelf het haasje.

Het land wordt steeds leger, het land is woest, het land is prachtig en ik voel me hier echt een nietig fietsertje. Voorafgaand aan het diner in Seeheim vieren we Koninginnedag. Na de uitleg wat deze dag in Nederland betekent, bieden de Nederlandse rijders iedereen oranjebitter en een biertje aan. Wat we dan nog niet weten is dat in Nederland inmiddels een aanslag op de koninklijke familie is gepleegd. Seeheim kent naast een paar huizen een stationnetje en een hotel. Daar tussenin worden we geacht onze tenten op te slaan. Om hutje mutje en de bijbehorende herrie te vermijden zet ik mijn tentje neer op het gravel van het spoorwegemplacement. Ik verwacht hier in de nacht geen treinen met honderden passagiers en inderdaad, slechts één keer komt er alleen een locomotief langs.

Ik neem een dagje vrij van de fiets en rijd met de truck mee naar ons volgende kamp vlakbij de Fish River canyon. Nu ik hier vroeg ben, heb ik alle tijd om naar de rand van de canyon te fietsen. Ik gebruik daarvoor de fiets van een andere rijder en weet direct weer waarom ik ooit voor een volgeveerde ligfiets heb gekozen. Stuiterend over de slechte weg leg ik de tien kilometer enkele reis af en blijf een poosje van het uitzicht over de canyon genieten. Wat honderd kilometer terug nog een brede zanderige rivierbedding is met wat zielig water, is hier veranderd in een gigantische uitgesleten canyon met in de diepte een glinsterende rivier.

De laatste dag in Namibië fietsen we met een paar enthousiastelingen de 'naked mile'. Inderdaad, fietsen in je blootje. Het dagtraject wordt afgesloten met een snelle afdaling naar de Oranjerivier en biedt een prachtig panorama. We beginnen onze rustdag vlakbij de snelstromende rivier met een speciaal ontbijt door twee rijders verzorgd. Verder is het hier gewoon een heerlijke plek met tijd voor een babbeltje. Ik doe geen was meer, maar geef vanaf nu de uitgespoelde kleding weg.