LUXOR

De eerste zes fietsdagen zitten erop en we zijn gisterochtend in Luxor aangekomen. Die vroege aankomst heeft alles te maken met de haast die in de ochtend gemaakt wordt. Om 06.00 uur gaat de toeter van de truck, maar als je dan begint met wakker worden, opstaan, opfrissen, inpakken, de tent afbreken en ontbijten, ben je een kanjer als dat lukt voor 07.10 uur. En dat is het uur dat de eersten op de fiets stappen. Ik ben meestal een van de laatste en een klein kwartiertje later. Ik heb me dan ook aangewend om mijn eigen wekker wat eerder af te laten gaan en zachtjes alvast aan het ochtendritueel te beginnen. Van die ochtendhaast werd ik in het begin nogal zenuwachtig en als laatste vertrekken werkte ook een beetje demotiverend. Na een paar kilometer trekt het wel bij, want ik rijd meestal wel op de laatste fietsers in. Ik ben dus niet perse als laatste bij de lunchstop of in het volgende kamp.

Het vertrek uit Cairo verliep niet zoals verwacht. We reden eerst met een slakkegangetje naar de pyramides, maar ipv starten bij de Sphinx, werden we naar het achterliggende plateau gedirigeerd. Daar aangekomen wachtte ons koffie, thee en een bonte verzameling koekjes. Van enige officiële toespraak oid was weinig te merken; wel werden er groepsfoto's gemaakt. Een cameraploeg van de TV heeft me geïnterviewd en uitgebreid gefilmd. Misschien ben ik dus op het lokale nieuws geweest. Na veel getreuzel zijn we via de drukke ringweg uiteindelijk de bergen ingereden. Dat viel me gelijk zwaar, want hellingen en tegenwind zijn een onprettige combinatie. Als je dat op de eerste dag al treft, moet je effe doorbijten. Bij de lunchtruck kwam ik weer helemaal bij en de middagrit verliep beter. We waren wel te laat om nog het kamp te bereiken en dus moest de truck ons voor de laatste vijf kilometers in het donker op komen halen.

De wegen door de woestijn zijn niet echt inspirerend. Het verkeer raast al toeterend voorbij, gelukkig wel afstand houdend. Dat toeteren is enerzijds om te laten weten dat zij eraan komen, anderzijds ook een aanmoedigende begroeting. De Condor krijgt alles overtreffende belangstelling; zowat iedereen kijkt nog eens achterom, zelfs komt men langszij rijden, gaan ramen en zelfs deuren open om wat te zeggen, zwaaien, fotograferen of filmen. Bij de politieposten komen we steeds gemakkelijk door. De woestijn is hier niet aantrekkelijk. Er wordt gewerkt aan leidingen, er ligt veel rommel en de mengeling van rotsen en zand doet grauw aan. Er zijn ook nieuwe badplaatsen in aanbouw. Op enige afstand liggen wel bergen, maar in het felle licht en met het vele stof is daar weinig plezier aan te beleven. Soms rijden we dicht langs de Rode Zee en die ziet er wel erg aanlokkelijk uit. De dagen dat we daar in de buurt staan, nemen we even een verfrissende duik.

De dag dat we langs Hurghada rijden, wil ik van de route afwijken om vakantie vierende vrienden te bezoeken. Bij de eerst afslag wil de politie me niet door laten. Een paar kilometer verder bij de volgende afslag lukt het me wel om toestemming te krijgen om de route te verlaten. Er wordt over en weer gebeld en nadat ik beloofd heb 's avonds alsnog in Safaga te zijn, kan ik na een klein kwartier naar het dorp rijden. Aldaar met John en Marnix geluncht en bijgepraat over hun en mijn ervaringen tot dan toe. In Safaga heb ik een hotelkamer genomen. De knieën zijn inmiddels door de eerste pijntjes heen, maar in de linker kuit blijft een spier zeer doen. De ochtend terug de bergen in wil ik de belasting daarop niet vergroten en neem ik de lunchtruck. Ik help bij het klaarmaken van de lunch en vertrek pas weer per fiets nadat de eerste rijders zijn doorgereden. Windje mee en veel naar beneden is dat geen zware opgave.

Gisteren was het laatste stukje woestijn snel voorbij en reden we bij Qena het Nijldal in. Langs een irrigatiekanaal, langs velden vol suikerriet, kool en andere groenten, door dorpen met joelende kinderen bereikten we al voor het middaguur Luxor. Dan hebben we dus al ontbeten, geluncht, zitten er 94 fietskilometers op en hebben we nog een halve dag voor ons. Zie hier hoe gehaast alles kan gaan. De kinderen zwaaien en schreeuwen enthousiast. Soms worden we belaagd met doeken, een stuk suikerriet en een keer hoor ik een steen op de weg belanden. De volwassenen gedragen zich beter en heffen verwonderd beide handen richting hemel bij het zien van mijn fiets.

In Luxor staan we hutje-mutje in de tuin van een aftands hotel. We hebben hier anderhalve dag de tijd voor de was (laat ik doen), tassen hergroeperen en wat van de bezienswaardigheden van Luxor te bezoeken. Dat laatste hoef ik maar met mate te doen, want ik bewaar goede herinneringen aan vorige bezoeken. En Luxor is inmiddels Luxor niet meer; de eens stoffige Corniche is nu geasfalteerd en heeft verkeerslichten. Er is druk verkeer en het uitzicht op de Nijl wordt verpest door vijf rijen dik afgemeerde cruiseschepen, die zo te zien weinig klandizie hebben.

Ik ga nu snel de meest noodzakelijke dingen doen, de schoenlapper met een bezoek verblijden en waarschijnlijk nog het museum en de tempels van Karnak en Luxor bezoeken.