DONGOLA

Ik zit nu in de hitte van het stoffige stadje Dongola aan de Nijl. Het was even zoeken naar het internetcafé. De laatste kilometers gisteren (na mijn eerste lekke band) vloog ik met wind in de rug over het asfalt. En dan sta ik ineens weer aan de Nijl tussen de wirwar van marktkooplui en etensstalletjes, wachtend op een gammele veerboot. Wij mogen na de auto's in groepjes de laatste gaten aan boord vullen. De eerdere bootreis over het Nassermeer is een belevenis. Ik heb een hut met een medefietser. Op de grond bivakkeert er nog één, want de boot is (natuurlijk) overboekt. Aan dek slapen is geen prettige optie vanwege herrie, dieselstank, meereizende wasmachines, TV's en overdwars bivakkerende reizigers. De hut is comfortabel zolang het raam open staat.

Benedendeks lijkt de tweede klasse een vluchtelingenboot; vol, donker, zweet en stank. Het personeel is overal erg vriendelijk en behulpzaam. Het eten en de koffie aan boord smaken goed en beloven veel positiefs voor de komende dagen. Het inladen van de fietsen en onze bagage doen we vlot, maar het duurt nog zes uur voor we uiteindelijk vertrekken want er moet nog meer mee. Dat wordt allemaal door mensenhanden aan boord gesjouwd. Het weer uitladen en de douane in Wadi Halfa zijn identieke ervaringen. Het neemt bijna net zoveel tijd en is door de bureaucratie veel meer handelingen dan handig.



Sindsdien fietsen we vier dagen door de woestijn. Een geweldige belevenis! Soms een stuk asfalt, maar meestal zoals het hoort: zand, stof en helaas soms grind. In dat laatste is door niemand goed te fietsen. Ik ben hier een echte 'off road' ligfietser geworden. We komen door dorpjes en heel af en toe direct aan de Nijl. De dorpjes lijken op het eerste gezicht uitgestorven, maar al naar gelang je verder fietst komen er meer mensen tevoorschijn. Soms stop ik voor een glaasje heerlijke gember koffie en is er een babbeltje, diepgaand wordt dat nooit. Kinderen willen graag een stukje op de fietsen rijden. Zodra ze merken dat dat met mijn ligfiets niet gaat springen ze er weer af op zoek naar een nieuw slachtoffer.

Twee nachten geleden hielden we kamp aan de Nijl en konden we de verleiding tot een verfrissende duik niet weerstaan. Helaas werden we daar ook bestookt door miljoenen vliegjes. Ze kropen echt overal in, bijvoorkeur mijn linkeroor en dat is allesbehalve prettig. De wind is ons steeds gunstig geweest; dat zal nog tegenvallen als het straks ineens tegenwind wordt. De laatste nacht in de woestijn waaide het bovendien zo hard, dat de tenten flink stonden te klapperen en alles onder een laag stof kwam te zitten. Het was sowieso al niet zo zandvrij meer in tent en bagage. Ik keek uit naar een dagje rust en mezelf weer bijwerken. In alle poriën, neus, oren en onder nagels zit stof. De frisheid is ver te zoeken.

Nu bivakkeren we in een gecombineerde kinderspeeltuin/dierentuin-zonder-dieren. Het gras is keurig bijgewerkt en overal liggen tuinslangen. Iedereen doet de was, poetst zichzelf en de fiets en heeft even de gelegenheid wat uit te slapen. Ikzelf ben nu twee dagen verkouden en gisteravond leek mijn gezondheid de verkeerde kant op te gaan. Momenteel gaat het weer. Nu gaat deze bevoorrechte persoon nog even wat in het stadje zien te eten en drinken, fotograferen (want daarvoor heb ik veel te weinig tijd en puf) en dan de rotzooi weer eens ordenen.