SESRIEM

De klim vanuit Windhoek is niet gemakkelijk. Na 10 kilometer houdt het asfalt op en rijden we verder over een slechte gravelweg. De kunst is om netjes in de door auto's gevormde sporen te blijven, want daar is de ondergrond stevig. Na de middag wordt de zijwind echter zo sterk dat het veel moeite kost om dat vol te houden. Het is loeizwaar fietsen maar de omgeving verandert snel en wordt steeds spectaculairder. De bergen komen dichterbij en zover het oog reikt is er verdroogd gras. De witgouden glans daarvan beheerst het landschap. Tussendoor nog steeds wel andere begroeiing, maar het vermindert zienderogen. Er tussen een enkele oryx of kudu. Zoals al eerder gemerkt hebben mijn ronddraaiende benen een afschrikkend effect op de beesten; ze gaan er vandoor zodra ze mij in beeld hebben. De weinige beesten die er niet vandoor gaan zijn de 'sociable weavers'. Deze vogels bouwen enorme nesten in bomen of bij gebrek daaraan soms zelfs in de telefoonpalen langs de weg.

We slaan ons laatste bush camp op in het weiland van een boer. Omdat er niet is gewaarschuwd voor stekels, rijdt menigeen de banden lek. We hebben een stapel brandhout gekregen en maken een groot vuur om lekker warm te blijven. De deuren van de tent heb ik bij droog weer altijd open om naar de sterren te kunnen kijken. Het wordt de koudste nacht tot nu toe en de volgende ochtend ligt er een dun laagje ijs op de tent. Bij vertrek heeft menigeen nog warme kleding aan. De route gaat over de Spreetshoogte en we pauzeren in Solitaire. Het oord is niet groter dan een tankstation, een restaurant, een winkel en een huis. Hier wordt geweldig lekkere appeltaart bij de koffie geserveerd.

We rijden door naar Sesriem; niet veel meer dan een groot kampeerterrein en twee lodges bij een tankstation. Het is gebouwd bij de entree van het Sossusvlei Nationaal Park. Hier begint een uitgestrekte duinenzee met exemplaren van meer dan tweehonderd meter hoog. De vallei eindigt bij Deadvlei. Op onze rustdag staan we nota bene eerder op dan normaal en we gaan in alle vroegte het park in. Onderweg zien we een paar oryxen en springbokkies. We beklimmen een van de duinen om de zon op te zien komen. Het is flink baggeren omhoog door het zand en we zijn hier niet de enige nieuwsgierigen. De lijnen van de duinen zijn sierlijk gevormd door de wind. Als iedereen weer beneden is rijden we door naar Deadvlei. Deze sprookjesachtige duinpan van 600 bij 1100 meter bestaat uit een witte laag klei en daaruit steken zwartgeblakerde dode bomen. Het zou een Dali schepping kunnen zijn en is een ongekend fraai fotografenparadijs.

De rest van de dag houd ik rust en 's avonds eet ik een uitgebreide maaltijd in de nabijgelegen luxe lodge. Voor het eerst eet ik oryx, maar ik zou ook verder kunnen gaan met springbok, struisvogel, kudu, eland of warthog. Er zijn vier soorten vis en een uitgebreide selectie groenten en desserts; een overdreven walhalla voor de rasechte ordinaire vreetzak.