HET AMSTERDAM-RIJNKANAAL

Van alle dingen die bijtijds voor elkaar moeten zijn, is mijn conditie één van de belangrijkste. Als die niet deugt, kan ik maar beter niet aan de Tour d’Afrique beginnen. Nou is er best een aardige basis aanwezig omdat ik van alles op eigen kracht doe, maar de vier snelle - edoch korte - fietsritjes per dag van huis naar station en van het volgende station naar het werk vice versa helpen weinig bij de opbouw van een grondig uithoudingsvermogen. Ik fiets daarom nu ook af en toe van huis naar werk en weer terug.

Van Amsterdam Westerpark naar Utrecht Kanaleneiland rijd ik ruim driekwart langs het niet bepaald inspirerende Amsterdam-Rijnkanaal. Door me steeds wat meer op herkenningspunten te richten is de ergste eindeloosheid er gelukkig vanaf, maar een terras halverwege waar ze grote stukken appeltaart serveren, zou het toch een stuk aangenamer maken. Na de bijna honderd kilometer vandaag heb ik mezelf op een riant formaat ijsco getrakteerd.

Ik weet het; een klein stukje oostelijker is de route langs de Vecht een stuk leuker, maar ja, ook een stuk langer en om nou voorafgaand aan en na een volledige werkdag nog langer onderweg te zijn, dat is me iets teveel op dit moment. Ik weet iets leukers om mijn benen aan heel veel trappen en mijn cardiovasculaire orgaanstelsel aan heel veel pompen te laten wennen. Wat ook fijn is voor lijf en geest, is een fiets-/kampeertocht naar Paris. Wanneer kunnen we weg? Volgende week dan maar?