Twee kilometers voorbij Noordoewer is daar alweer onze laatste grenspassage. De douane van Namibië wil dat we nog weer eens de bekende gegevens in veel te kleine vakjes pennen, maar van de Zuid Afrikanen hoeven we geen formulier meer in te vullen. Eindelijk een douane die de kunst van klantvriendelijk werken verstaat. Ze heten in het Afrikaans waarschijnlijk daarom ook 'doeane'.
Vanuit het dal van de Oranjerivier gaat het omhoog; een lange gestage klim. De omgeving is gortdroog en kan het best omschreven worden als een steenwoestijn met wat dorre lage begroeiing. Al naar gelang we verder van de rivier verwijderd raken, is er nog nauwelijks een boom te bekennen. De tweebaansweg is weliswaar niet druk, maar vanwege de tegenwind hoor ik achteropkomend verkeer pas laat aankomen. Ik kijk veelvuldig in mijn spiegeltje en het is goed opletten geblazen met passerende vrachtwagens. We rijden langs Steinkopf, dat waarschijnlijk zo genoemd werd vanwege de vele kale heuveltoppen in deze buurt. De eerste overnachting in ons tiende en laatste land is in Springbok, een opvallend levendig stadje. Er is een heuse winkelstraat en er zijn veel mensen op de been. De geldautomaat van één van de banken slikt mijn bankpasje in omdat ik eerder in Lilongwe al een paar verkeerde pincodes had ingetikt. De bank zelf is gesloten en wij rijden morgen in alle vroegte weer door, dus ze moeten mijn pasje maar bewaren. De route oogt het fraaist als we een doorgang tussen wat heuvels hebben. Verder vind ik het rijden over de eentonige asfaltweg geen pretje. Gelukkig is er een afslag naar een dorpje waar erg lekkere chocoladetaart bij de -helaas te slappe- koffie wordt geserveerd. Ik behoor nog net tot de gelukkige smikkelaars, want met zoveel hongerige fietsers is de bakster in minder dan geen tijd door haar voorraadje heen. Iets dat we al enkele malen eerder hebben gezien. Er zijn opvallende plaatsnamen; één daarvan is Moedverloor. Ik ben er wijselijk met een grote boog omheen gefietst en daags erna zie ik gelukkig ook een afslag naar Houmoed.
In de verre diepte is op heldere momenten voor het eerst de Atlantische Oceaan weer te zien. 's Ochtends is het vochtig en de koude mist maakt het rijden in die vroege uren niet fijn. Het is doortrappen en op je hoede zijn met het verkeer. Na drie dagen slaan we van de doorgaande weg af en komen we bij het vredig tussen de herfstkleurige wijngaarden ingebedde Vredendal. De plaatselijke horeca wordt met een bezoek vereerd, want een tweede ontbijt kunnen we best gebruiken met de kou. Daarna verder over een gravelweg. Eerst ziet die er moeilijk berijdbaar uit, maar na de derde heuvel wordt het beter. Het is leuk om weer door een rustiger gebied te rijden. Langzaam aan wordt het ook weer groener en zijn er akkers. Omdat de oogst al binnen is, zijn ze voornamelijk kaal.
De laatste twee overnachtingen zetten we de tenten steeds op nabij het strand. De enkele dorpen die we doorrijden zien er nogal uitgestorven uit. Het seizoen is dan ook vergelijkbaar met onze maand november, alleen is het een paar graden warmer dan bij ons gebruikelijk. Overdag bij blauwe hemel wordt het nog bijna twintig graden, aangenaam weer om door te trappen. Net als ik visioenen krijg van de Camargue fladderen er ineens een paar flamingo's vandoor. Kort na vertrek vanuit Yzerfontein zien we zo'n zestig kilometer verwijderd ineens de Tafelberg en de spanning stijgt gelijk. We verzamelen ons op het Bloubergstrand; zo'n vijfentwintig kilometer voor Kaapstad. Hier heeft het personeel een smakelijke lunch voor ons klaargezet. Heel wat anders dan het kleffe brood met de zoveelste komkommer- en tomatensalade. Er zijn nu diverse soorten lekkere kaas met crackers, stevig brood, vers fruit, notenmix en allerlei koekjes. Met de Tafelberg in de achtergrond en onder een wolkenloze hemel worden er op het strand foto's gemaakt.
De politie begeleidt ons vanaf hier op professionele wijze de stad in. We toeren in konvooi het centrum in en er wordt frequent geapplaudisseerd langs de kant en vanuit auto's. Onze rit eindigt bij The Waterfront. Hier zijn familie en vrienden van veel fietsers naar toe gekomen om ons te verwelkomen. Het geeft een warm gevoel dat er zoveel belangstelling is en bij het moment van passeren van het 'finish' doek klinkt veelvuldig gejuich. Bij het feliciteren van mijn mederijders hou ik het niet droog en het is hartverwarmend om ook zelf veel felicitaties en omhelzingen te krijgen. De consul van Nederland is er en de landsvlaggen wapperen. Er volgt een officieel gedeelte met toespraken en het uitreiken van medailles, gevolgd door champagne en hapjes. Ook hier weer zijn de zorgvuldig opgetuigde schalen binnen enkele minuten geplunderd. Weet het personeel dan niet dat er zo'n zestig fietsers zijn met duizenden fietskilometers in de benen en een niet te stillen eetlust?
Bij het hotel de bagage uit de truck gehaald. Ik heb voor mezelf een ander overnachtingadres geregeld en ga er per taxi heen. Ik verlekker me aan een kingsize bed, ligbad, vloerverwarming en uitzicht op Kaapstad en de Tafelberg. 's Avonds verzamelen we ons in een restaurant voor het afscheidsdiner. De loftuitingen en medailles komen me inmiddels de neus uit, maar het is wel leuk om met alle rijders, vrienden en familie gezamenlijk te eten en drinken.
Vandaag ben ik natuurlijk helemaal niet uitgeslapen, want ik wordt al vier maanden wakker om een uur of vijf en zo ging dat vanochtend ook. Tijd genoeg dus voor een uitgebreid ontbijt met uitzicht vanaf de negentiende etage. Mijn resterende bagage heb ik opgehaald, de overtollige spullen vermaakt aan de liefhebbers en de fiets ingepakt. Er zijn alleen kleine fietsdozen aangeleverd, dus ik ben wel een paar uur bezig geweest om alles te demonteren. 's Avonds eet ik in mijn hotel en ga redelijk bijtijds naar bed.
Maandag week ik mezelf eerst weer in het bad en ga daarna culinair te keer in de ontbijtzaal. Ik loop de stad in en bij het oversteken volg ik keurig de instructies: 'druk knoppie, wag tot verkeer staan en steek vinnig oor'. Ik zoek, vind en koop de maskers die ik sinds Livingstone als herinnering wil hebben aan deze fietsreis door Afrika. Ik lunch met prima erwtensoep en de rest van de middag houd ik me koest. Voor het diner heb ik afgesproken met een paar reisgenoten en we treffen elkaar vooraf met een glas wijn. We hebben een fijne avond met een klein aantal prettige personen; een heel andere situatie nadat ik maandenlang ben aangeschoven in een rij van vijftig personen om mijn etensnap te laten vullen.
Het lijkt wel of ik er nog niet aan toe ben; het is een vreemd idee om morgenavond in het vliegtuig naar huis te zullen stappen. Het is dinsdag en kan me amper voorstellen wat voor gigantische reis ik zojuist door Afrika gemaakt heb. Tot en met de laatste dagen zou ik het prima gevonden hebben als de fietstocht verder zou zijn gegaan. Toch heb ik vandaag heel anders besteed, ik ben naar Robbeneiland geweest. Voor mij - als bewonderaar van Nelson Mandela - eigenlijk een verplicht onderdeel van dit bezoekje aan Kaapstad. Ik heb het commerciële Waterfront compleet uitgeplozen, koffie geleuterd in de zon en met Ernst gedineerd. De tassen zijn ingepakt.
In het hotel staat iedere ochtend een buitensporig uitgebreid ontbijt klaar. Allerlei brood, muesli, fruit en sap, vis en vlees, warme en koude gerechten en je kunt er uren over doen om het allemaal weg te werken. De laatste ochtend ontbijt ik met Ernst; weer eens wat anders dan een afscheidsdiner. Het is redelijk helder weer, dus ik ga alsnog de Tafelberg op. Direct boven gekomen tref ik Michel en Denis. We drinken gezamenlijk een paar koppen koffie en babbelen nog wat over enkele belevenissen tijdens de reis. Het is winderig, dus ik geloof het wel na een korte wandeling op 1067 meter boven zeeniveau en neem de kabelbaan weer terug naar even boven nul. Ik laat me nog rondleiden in het hotel om alle faciliteiten te zien en drink een wijntje alvorens dit berichtje te schrijven en per taxi naar het vliegveld te gaan. Het einde van mijn Afrikaanse fietsavontuur komt nu werkelijk in zicht.
