Het goede nieuws is dat de niersteenpatiënt de nacht voor zijn geplande vertrek zijn steen pardoes is kwijtgeraakt en weer fietst.
Vanochtend werd ik wakker door het geluid van de bescheiden golfslag in het meer van Malawi. Mijn tent staat nu op het strand van een welhaast paradijselijk plekje waar we een rustdag hebben. Na het vertrek uit Iringa hebben we nog drie dagen over erg drukke wegen gefietst. Door met name voortrazende vrachtwagenchauffeurs moet ik enkele keren in rap tempo het asfalt verruilen voor de berm. De volgende dag zijn elkaar passerende vrachtwagens er de oorzaak van dat pal voor mij alweer een rijder met een gebroken elleboog in de berm beland en naar huis moet. De rest van de rijders komt zonder ongelukken in het kamp. Onderweg zien we vooralsnog zonnebloemen en we passeren ook een fabriekje waar ze tot olie verwerkt worden. In de dorpjes eten we als tussendoortje naast chapati’s en geroosterde maiskolven ook ‘chips mahai’, een vette mengeling van patat met eieren en wat groente.
Bij Uyole is het linksaf naar de grens met Malawi en wordt de weg rustiger. Eerst nog wel een flinke heuvelrug over, maar daarna kunnen we de rest van de dag bijna ongehinderd naar beneden suizen. Vanaf hier zien we veel thee- en bananenplantages en vanuit de bergen is er een eerste blik op het meer van Malawi ver beneden ons. In totaal dalen we zo’n 1700 meter en dat is goed te merken. Is de lucht vanwege de regentijd al zeer vochtig, nu komt daar de warmte van het laagland nog bij. Net over de grens is het dan ook een ongekend plakkerig kleffe nacht aan de rand van rijstveldjes van waaruit het geluid van duizenden minuscule kikkertjes klinkt. Gisteren reden we het eerste deel van de dag door miezerige regen. Jas aan is er echter niet bij om het niet nog warmer te krijgen; dan maar liever een nat t-shirt. Bij aankomst in het kamp schijnt de zon gelukkig weer volop en er blaast een aangename wind. Hier moet ik maar eens een weekje luieren, is gelijk het idee.
De grenspassages zijn hier overigens een wassen neus. Het is dat we officieel moeten doen, maar je zou eigenlijk ongehinderd de grens over kunnen rijden. Een eerste zichtbaar verschil met Tanzania is de grotere armoede in Malawi. Daarnaast is het aantal moeders met een kind op de rug verbazend hoog. Veelal zijn het kinderen die vragen om geld, hoewel de vrouwen ook redelijk brutaal zijn in dit gedrag.
Voorafgaand aan een rustdag krijgen we geen diner en op de rustdag zelf ook geen maaltijden. Aangezien de accommodatie hier in Chitimba niet is ingesteld op groepen en om te voorkomen dat we uren moeten wachten op zestig individuele maaltijden, gaan we gezamenlijk aan de slag om een diner en ontbijt in elkaar te draaien. Gisteravond was dat een bescheiden pasta met koolsla en kip, maar vanochtend smulden we van wentelteefjes, fruitsalade, geroosterde noten en perencompote vergezeld van lokale kruidenthee. In razend tempo bak ik tweehonderd worstjes. De rest van de dag doe ik de was, vervang de remblokjes van de fiets, probeer de tent beter waterdicht te krijgen en oh ja, het is rustdag.
Vanochtend werd ik wakker door het geluid van de bescheiden golfslag in het meer van Malawi. Mijn tent staat nu op het strand van een welhaast paradijselijk plekje waar we een rustdag hebben. Na het vertrek uit Iringa hebben we nog drie dagen over erg drukke wegen gefietst. Door met name voortrazende vrachtwagenchauffeurs moet ik enkele keren in rap tempo het asfalt verruilen voor de berm. De volgende dag zijn elkaar passerende vrachtwagens er de oorzaak van dat pal voor mij alweer een rijder met een gebroken elleboog in de berm beland en naar huis moet. De rest van de rijders komt zonder ongelukken in het kamp. Onderweg zien we vooralsnog zonnebloemen en we passeren ook een fabriekje waar ze tot olie verwerkt worden. In de dorpjes eten we als tussendoortje naast chapati’s en geroosterde maiskolven ook ‘chips mahai’, een vette mengeling van patat met eieren en wat groente.
Bij Uyole is het linksaf naar de grens met Malawi en wordt de weg rustiger. Eerst nog wel een flinke heuvelrug over, maar daarna kunnen we de rest van de dag bijna ongehinderd naar beneden suizen. Vanaf hier zien we veel thee- en bananenplantages en vanuit de bergen is er een eerste blik op het meer van Malawi ver beneden ons. In totaal dalen we zo’n 1700 meter en dat is goed te merken. Is de lucht vanwege de regentijd al zeer vochtig, nu komt daar de warmte van het laagland nog bij. Net over de grens is het dan ook een ongekend plakkerig kleffe nacht aan de rand van rijstveldjes van waaruit het geluid van duizenden minuscule kikkertjes klinkt. Gisteren reden we het eerste deel van de dag door miezerige regen. Jas aan is er echter niet bij om het niet nog warmer te krijgen; dan maar liever een nat t-shirt. Bij aankomst in het kamp schijnt de zon gelukkig weer volop en er blaast een aangename wind. Hier moet ik maar eens een weekje luieren, is gelijk het idee.
De grenspassages zijn hier overigens een wassen neus. Het is dat we officieel moeten doen, maar je zou eigenlijk ongehinderd de grens over kunnen rijden. Een eerste zichtbaar verschil met Tanzania is de grotere armoede in Malawi. Daarnaast is het aantal moeders met een kind op de rug verbazend hoog. Veelal zijn het kinderen die vragen om geld, hoewel de vrouwen ook redelijk brutaal zijn in dit gedrag.
Voorafgaand aan een rustdag krijgen we geen diner en op de rustdag zelf ook geen maaltijden. Aangezien de accommodatie hier in Chitimba niet is ingesteld op groepen en om te voorkomen dat we uren moeten wachten op zestig individuele maaltijden, gaan we gezamenlijk aan de slag om een diner en ontbijt in elkaar te draaien. Gisteravond was dat een bescheiden pasta met koolsla en kip, maar vanochtend smulden we van wentelteefjes, fruitsalade, geroosterde noten en perencompote vergezeld van lokale kruidenthee. In razend tempo bak ik tweehonderd worstjes. De rest van de dag doe ik de was, vervang de remblokjes van de fiets, probeer de tent beter waterdicht te krijgen en oh ja, het is rustdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten