EEN BEREGOEIE REIS

Traditioneel organiseren een aantal collega’s met elkaar de kerstlunch. Iedereen maakt wat speciaals of brengt iets smakelijks mee. Gezamenlijk knabbelen we het lekkers op en babbelen over wat op dat moment speelt. Dit jaar ben ik uitgenodigd en hoef geen culinaire bijdrage aan te leveren.

Een beetje voelde ik het wel aankomen, maar verrassend was toch de speciale aandacht die ik kreeg vanwege mijn aanstaande verlof. Een hele berenfamilie met ieder een kenmerkende eigenschap werd vanuit een doos gepresenteerd. Een technische beer voor als er pech is, een administratieve beer om de sponsorgelden te beheren, een gezondheidsbeer om over mij te waken, een duwbeer voor als de bergen te hoog worden; tien knuffelberen in totaal met meer dan zoveel goede en lieve wensen.

Beren, omdat ik die tijdens de voorbereiding zo vaak op de weg heb gezien; vergeet ik niet iets te regelen? Lukt het om genoeg conditie te hebben voor deze zware tocht? Beren, omdat ik zorgen heb over de gezondheid van mijn ouders; kan ik wel weggaan of hoe moet het als tijdens mijn tocht één van hen echt niet meer verder kan? Beren, omdat ik mijn werk zo goed mogelijk wil achterlaten.
Ik memoreerde het al eerder en werd er nu weer even fijntjes aan herinnerd: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Lieve collega’s, het is ontroerend zoveel aandacht te krijgen voor mijn werkonderbreking, zoveel meebeleving te ervaren. Ik ga mijn best doen om het werk zo snel mogelijk achter me te laten en als ik over vijf maanden weer aan de slag ga, zo snel mogelijk weer in het dagelijks werk te geraken. Dank voor de leuke verrassing en voor wie ik de komende paar dagen niet meer zie, alvast : ‘Tot dan’.