AMSTERDAM

We verlaten Addis Ababa weer in konvooi. Na dertien kilometer is de stadsgrens bereikt en kan ieder in eigen tempo verder. Ik schiet goed op. Het is heerlijk rijden in het glooiende landschap en ik lig af en toe zelfs zingend op de fiets. In de ochtend breek ik mijn eigen snelheidsrecord: 74 kilometer per uur de berg af. 's Middags komt daar nog een kilometertje bij. Ondanks de noodzakelijke klimmetjes vandaag kan mijn humeur niet meer stuk.

Deze dag is er ook een record aan 'vervelende' incidenten. Ik krijg een hand kiezels achterna gegooid, een steen komt naast me op de weg terecht, een meisje gooit een stok op mij en twee jongens rennen achter me aan met een meterslange zweep. Dat laatste is me net iets te bedreigend en daarom ik rem heel plotseling. De jongens knallen achterop mijn fiets maar maken zich ogenblikkelijk uit de voeten. Ze rennen het veld in en durven niet meer dichterbij te komen. Ach, het enthousiasme, de welgemeende belangstelling en vriendelijkheid vanuit de bevolking zijn een veelvoud van deze incidenten en ik heb er dan ook niet zo'n last van.

De vertrekhal van het vliegveld van Addis Ababa (Bole) is veel te groot voor de weinige passagiers die binnendruppelen. In de koffieshop ben ik twee uur lang de enige klant. Ik ben vanochtend per auto hierheen gebracht. Tijdens het ontbijt werd ik door de toerleider op de hoogte gesteld van de verslechterde gezondheid van mijn moeder. Mijn vader heeft gevraagd of ik naar huis wil komen. Ik heb teruggebeld dat ik onderweg ga, mijn terugvlucht zal regelen en in de loop van de dag verder verslag daarvan zal doen. Binnen een half uur heb ik de fiets op de truck gehesen, mijn bagage weggeborgen en ben ik met één van de begeleidende chauffeurs naar Addis Ababa onderweg. Met grote snelheid rijden we over de weg en door de dorpen waar ik gisteren met zoveel plezier gefietst heb. Veel oog voor de omgeving heb ik nu niet; mijn tranen soms de vrije loop latend. De chauffeur ontwijkt vakkundig en met veel getoeter de ezels, geiten, koeien en mensen op en langs de weg.

Na ruim twee uur sta ik op het vliegveld en begint het wachten. De eerstvolgende aankomstmogelijkheid in Amsterdam is pas de directe avondvlucht. Ik verbreng de tijd met eten en drinken en probeer wat te lezen. Concentreren op mijn boek gaat echter niet. Aan het eind van de middag krijg ik het bericht dat mijn moeder overleden is.

Woensdagochtend ben ik even thuis in Amsterdam om wat kleren bij elkaar te zoeken. Ik reis direct door naar mijn vader om mijn zussen en broer bij te staan hem te ondersteunen.